Bir Aşk'ın Sebepsiz Yere İdam Edilişi

Bir insanı değiştirebilecek en önemli şey “Aşk” olmalı diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Bir insanın içinde büyüttüğü bir süre sonra da sahip olmak için var gücüyle çaba harcaması sizce “Aşk” değil de nedir?

Bir aşk’ın sebepsiz yere idam edilişiyle ilgili yazdığım bu hikaye, umarım önyargıyla hayat sürenlerin önyargılarını kırar.

Her ikisi de birbiri hakkında hiçbir bilgiye sahip değillerdi. Öyle ki birbirleriyle tanışmaları iki cümlelik sözlerle başlamıştı.

Birinin yazma yeteneği, diğerinin iletişim kabiliyeti kuvvetliydi. Her ne olduysa yazılan ve konuşulan cümlelerle oldu. Başlarken de biterken de anlatılmak istenen hep aynı şeydi.

Sevmek sevmek ve yine sevmek…

Farkına sonradan varsalar da bu böyle biliniyordu!

Birisi eksik sevgiden bahsediyor, diğeri tüm benliğiyle sevmekten, sahip olmaktan ve paylaşmaktan.

Bu durum öyle bir boyuta ulaşıyor ki, aralarındaki sorunları dahi çözemez hale getirip kendi içlerindeki sevgiyi yok ediyorlardı.

Farkındaydılar.

Bunun bilincinde oldukları da her hallerinden belliydi.

Öyle bir gururun içerisindeydiler ki, sevgileri günden güne erirken dur diyemeyecek kadar ağırdı bu durum.

Her ikisinin de üzerinde düşündükleri artık farklı gibi görünmeye başlamıştı.

Birbirini görmek adına bin bir türlü sorunla uğraşan bu ikili, zor bir kararın içerisinde kendilerini bulmuşlardı.

Bir birlerini gördüklerinde kış uykusundan uyanmış gibi bir birlerine bakışları bile sıcacık sevgi doluydu.

Bir yürek fırtınasıydı içlerindeki sıcaklık. 

Ne olduysa bu kadar samimi ve dik duruştan sonra oldu.

Kız artık görüşmekten kaçıyor, zamanı, işleri ve aileyi bahane etmeye başlıyor.

Erkek ise sabır ve sukut ile beklemeyi susmayı tercih ediyordu.

Belki de en büyük hata, bu iki sebeple başlamıştı.

Çaresizliğin içerisinde buldular bir birlerini.

Kız duygularını öldürmüş, erkek içinde aynı şeyleri yapmasını bekliyordu.

Farkındaydı öyle bir şeyin hayal bile edilemeyeceğinden ama yine de şansını denemek istiyor, erkeğinde hayallerinin söneceğini düşünüyordu.

Başarısız oldu!

Erkek olduğundan daha çok sevgi dolu göründü gözünde.

Hal böyle olunca ne yapacağını bilemedi.

En kolay yoldan sonuca ulaşmak istediği için aşkını sebepsiz yere idam etti.

Artık sevgisinin bittiğini yürütemeyeceğini söyleyerek son virajı aşamadı.

Hem kendini hem de sevdiğim dediği erkeğini uçuruma itti.

Kendisi yaşıyordu!

Oysa erkek can çekişip yıpranıyordu.

Farkındaydı, onu çekip kurtarabilirdi ama yapmadı.

Önyargılarına bahaneler katarak bir aşkı idam ettiğinin farkına varamayacak kadar gözlerini köreltmişti.

Bir aşkın sebepsiz yere idam edilişinin, böylesine basit ve sıradan olması ne zor değil mi?

Daha iyi olması adına adımlar atılması gerekirken, erkeğin tüm gücüyle mücadele etmesi söz konusuyken vazgeçene ne denebilir ki.

Hiçbir şey!

Dar pencere kalıplarından sıyrılamayan kız artık çok normal birisi olmayı tercih sebebi olarak seçmiştir.

Sizce bu kız koca bir aşkı sebepsiz yere idam etmiş olmanın gurunu yaşar mı?

Kim bilir belki de yaşamak acıyı hissetmemek, korkmak ise acıyı hissetmektir!

Bir Önceki Yazı :  Aşk'a Küsülmez!

Zühtü Soylu